Bu makale, Pierre Bourdieu’nün geliştirdiği kavramsal araçlarla donanımlı bir etnografi yaklaşımının temel özelliklerini ve sunabileceği imkânları konu alıyor. Öncelikle, sosyal bilimlerin köklü ve özgün bir yöntemi olarak etnografinin ayrıntılı bir tanımı geliştirilip, tarihsel süreç içerisinde geçirdiği kırılmalara ve dönüşümlere ışık tutuluyor. Ardından etnografi ve sosyoloji arasındaki güçlü ilişkinin klasik sosyolojiye uzanan güzergâhı inceleniyor ve Bourdieu’nün geliştirdiği kavramsal araçlardan beslenen ilişkisel etnografi, bu bağlama yerleştiriliyor. Bourdieu’nün geliştirdiği toplum kuramından beslenen ilişkisel etnografinin özgün katkısı olarak, etnografik odağı gruplardan toplumsal konuma, mekândan alanlara, kültürel düzenden kültürel çatışmaya taşıması vurgulanıyor. İlişkisel etnografiyi diğer bakış açılarından ayıran özgün bir nitelik olarak, nesnellik ve bilimsellikten taviz vermeyen düşünümsellik kavrayışının ve epistemolojik ihtiyat çağrısının altı çiziliyor. Son olarak, ilişkisel etnografinin çağdaş ve özgün bir yorumu olarak Loïc Wacquant’ın geliştirdiği gözlemli katılımcılığın imkân ve sınırlılıkları tartışılıyor.
This article focuses on the main features and possibilities of the relational ethnography inspired by Pierre Bourdieu’s sociological theory. First of all, a detailed definition of this ethnography is developed by shedding light on its four main components of ethnographer, culture, participant observation, and challenging research acts. Second, it examines the historical trajectory of the relationship between sociology and ethnography by specifying the roots of relational ethnography. Third, it explicates the three main contributions of relational ethnography, which are the shifts of ethnographic focus from groups to social positions, from physical space to fields, and from cultural order to cultural struggle. Additionally, commitments to scientificity, objectivity, reflexivity, and epistemological vigilance are discussed as unique features of relational ethnography. Finally, the possibilities and limitations of observant participation as developed by Loïc Wacquant as a form of relational ethnography are discussed.
