Bu çalışmada toplumsal belleği kuşaklararasında taşıyan ve Gaziantep gündelik hayatında yaygın biçimde kullanılan anlatı biçimlerine, dil ve söylem parçalarına odaklanılmıştır. Kültürel alandaki ayrım hatlarını çizen, öteki olana ilişkin bakışı biçimlendiren ve en nihayetinde toplumsal ilişkilerdeki örüntülere desen veren bir pratik olarak dil, ona ilişkin bütün zihin dünyası ve anlam haritalarıyla birlikte ele alınmıştır. Anlatının gücü, simgesel bir evrenin ötesine geçerek maddi ve somut bir görünüme sahip olmasında yatar. Başlangıçta insanlar arasındaki anlamsal değiş tokuşu mümkün kılan sözcükler, bir adım sonra kendileri üzerinden şekillenen ve bazı toplumsal özneleri dışarıda bırakan bir toplumsal gerçekliğin parçası haline gelir; dil ve hegemonya arasındaki ilişki de bu vasıtayla kurulmuş olur. Bu ilişkiyi göstermek için Gaziantep gündelik yaşamında sıklıkla kullanılan ve ötekileştirici bir anlamı ihtiva eden sözcüklere odaklanılmıştır. Bu doğrultuda önce sözcüklerin etimolojik kökenlerini sonra o sözcükleri kullanan toplumsal aktörlerin yükledikleri anlam ve yeniden üretim pratiklerini anlamak üzerine bir çaba gösterilmiştir. Nitekim bu bağlamda Gaziantep kent mekânını deneyimleyen, kentin yerlisi olarak kendilerini tarif eden toplumsal aktörlerle derinlemesine görüşmeler yapılmış ve onların dili, söylemi, anlatısı üzerinden kentin toplumsal ilişkiler ağı üzerine keşfedici bir düşünüş gerçekleştirilmiştir. En nihayetinde dil ve anlatı, bir kent mekânındaki tüm toplumsal temsilleri ve ötekileştirme stratejilerini içerisinde barındıran bir tür mikro-kozmos olarak kurulmuştur.